Houtense Iet Schilder viert in Nepal 20-jarige bestaan van haar project Kiran Namaste
Op 14 december vierde Iet Schilder het twintigjarig jubileum van haar project en stichting ‘Kiran Namaste’ in Nepal, een tehuis waar moeders en hun kinderen worden begeleid naar een hoopvollere toekomst. ,,Wij geven vorm aan Goethe’s woorden, namelijk dat kinderen twee dingen moeten krijgen: roots and wings. Bij ons schieten zij wortel om vanuit vertrouwen hun vleugels uit te slaan,” legt Iet uit.
Terugkijkend vertelt Iet: ,,Ik vergeet Bimala nooit meer. Ik kwam haar dagelijks tegen, waarbij ze me indringend aankeek met aan haar hand Ashmita, haar tweeënhalf jarige dochter. Ik maakte contact met haar en hoorde van haar vijfjarige zoon Ashmin, die bij haar ouders woonde. Haar man ging op een dag eten halen, maar kwam nooit meer thuis. Ik moest eerst haar vertrouwen winnen voordat ze hier wilde komen wonen. Eenmaal zover, beloofde ik haar over een week op te halen, zodat ze de tijd had om haar spullen in te pakken. Ik schaam me daar nog voor, want ze had ‘alles’ in een klein boodschappentasje. Zij was de eerste bewoner van Kiran Namaste. Twintig jaar later, spraken haar volwassen kinderen me toe tijdens het jubileum. Ashmin werkt en woont bij zijn moeder. Ashmita is gelukkig getrouwd en heeft ook een baan. Zij zien Kiran Namaste nog steeds als hun thuis.” Tijdens een volgend verblijf in Nepal werd ik plotseling wakker en wist ik dat ik een tehuis wilde beginnen voor noodlijdende alleenstaande Nepalese moeders en haar kinderen.
AWARD
Op uitnodiging bezocht ook de burgemeester van Kathmandu het jubileumfeest van Kiran Namaste. ,,Hij sprak me toe en was onder de indruk van het project. Hij overhandigde me een ‘award of honor’ en zegde toe hulp te geven waar dat nodig is.” Al is Kiran Namaste het project van Iet, ze weet zich enorm gesteund door haar man Just en haar vrienden Angela en Paul. Zij helpen met de nieuwsbrief en allerlei digitale bezigheden. ,,Ik ben daarbij alle trouwe donateurs dankbaar. Hun vertrouwen en positiviteit waren en blijven mijn steun. Zonder hen was Kiran Namaste niet mogelijk.
VERLEDEN
Iet groeide op in verschillende landen en zag veel armoede. ,,Ik wist als elfjarige dat ik op een dag van betekenis wilde zijn. Jaren gingen voorbij totdat ik mijn man Just in Nepal moest ophalen na een fietsexpeditie in Tibet. Ik stapte uit het vliegtuig en voelde me direct thuis. Terug in Nederland kreeg ik heimwee. Tijdens een volgend verblijf in Nepal werd ik plotseling wakker en wist ik dat ik een tehuis wilde beginnen voor noodlijdende alleenstaande Nepalese moeders en haar kinderen. Ik zag weduwen, door hun man verlaten vrouwen en zij die vluchtten voor huiselijk geweld. Het is niet ongebruikelijk dat deze moeders hun kinderen afstaan of achterlaten bij een tehuis, met het idee dat hun leven dan beter is. Dat vond ik onacceptabel. Een moeder moet samen zijn met haar kinderen.” Na drie jaar van intensief onderzoek hoe zo’n project vorm te geven, startte Iet in 2004. Ze huurde een huis voor vijf moeders en elf kinderen. Hierna volgden tien intensieve jaren. De huisvesting bracht veel zorgen met zich mee. In 2007 kocht ze een stuk grond. In 2014 startte de bouw van wat ze noemt ‘ons Kiran Namaste huis’ voor 90 tot 100 bewoners. Daarbinnen kreeg zij ook zelf een vaste woonplek.
ZELFSTANDIGHEID
Kiran Namaste biedt al ruim twintig jaar een plek waar moeders en hun kinderen gemiddeld drie tot vier jaar wonen. Naast onderdak krijgen zij maaltijden, schoolspullen, een schooluniform en worden de schoolkosten vergoed. Na drie jaar kunnen de moeders zelfstandig wonen en werken. De dan extern wonende kinderen worden zes dagen per week overdag opgevangen totdat zij de middelbare school afronden. Kiran Namaste wil hiermee voorkomen dat zij opnieuw op straat terecht komen terwijl hun moeder werkt. Dit alles gebeurt onder begeleiding van drie Nepalese stafleden en twee moeders die betaald worden voor verschillende huishoudelijke taken. ,,Zij kennen de structuur en werken goed samen”, vertelt Iet. ,,Ik bezocht het huis jarenlang drie keer per jaar, vijf weken lang. Nu ben ik twee keer per jaar een maand in Nepal aangezien ik in Houten ook nog mijn Haptotherapie praktijk heb. Dat is genoeg. Ik begeleid het project een aantal keer per week vanuit Nederland.”
Tekst: Irene van Valen